Hispage :: Online Bibles :: Many translations in many languages

¹ En Job hief opnieuw zijn spreuk aan en zei:	¹ En Job ging voort zijn spreuk aan te heffen en zeide:	¹ Und Hiob hub abermal an seine Sprüche und sprach:
² Och, was ik maar zoals in de maanden van weleer, zoals in de dagen toen God mij bewaarde!	² O, dat ik was als in vroegere maanden, als in de dagen, toen God mij behoedde;	² O daß ich wäre wie in den vorigen Monden, in den Tagen, da mich Gott behütete,
³ Toen Hij Zijn lamp liet schijnen boven mijn hoofd, en ik bij Zijn licht door de duisternis wandelde.	³ Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd deed schijnen, ik in de duisternis wandelde bij zijn licht;	³ da seine Leuchte über meinem Haupte schien, und ich bei seinem Licht in der Finsternis ging;
⁴ Was ik maar zoals in de dagen van mijn jeugd, toen de vertrouwelijke omgang met God over mijn tent was.	⁴ Zoals ik was in de bloeitijd van mijn leven, toen Gods vertrouwelijke omgang in mijn tent toefde;	⁴ wie ich war zur Zeit meiner Jugend, da Gottes Geheimnis über meiner Hütte war;
⁵ Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn jongens rondom mij.	⁵ Toen de Almachtige nog met mij was, en mijn kinderen rondom mij waren;	⁵ da der Allmächtige noch mit mir war und meine Kinder um mich her;
⁶ Toen ik mijn voeten baadde in boter, en de rots bij mij beken van olie uitgoot.	⁶ Toen mijn schreden zich baadden in room, en de rots in mijn nabijheid oliebeken uitgoot.	⁶ da ich meine Tritte wusch in Butter, und die Felsen mir Ölbäche gossen;
⁷ Toen ik door de stad naar de poort ging, toen ik mijn zetel op het plein liet klaarzetten,	⁷ Wanneer ik uitging naar de stadspoort, mijn zetel deed plaatsen op het plein,	⁷ da ich ausging zum Tor in der Stadt und ließ meinen Stuhl auf der Gasse bereiten;
⁸ zagen de jongens mij en hielden zich schuil, en stokouden stonden op en bleven staan.	⁸ Dan verborgen knapen zich, als zij mij zagen, hoogbejaarden verhieven zich en bleven staan;	⁸ da mich die Jungen sahen und sich versteckten, und die Alten vor mir aufstunden;
⁹ Vorsten hielden hun woorden in, en legden de hand op hun mond.	⁹ Vorsten staakten hun gesprek en legden de hand op hun mond;	⁹ da die Obersten aufhöreten zu reden, und legten ihre Hand auf ihren Mund;
¹⁰ De stem van de vorsten verstomde, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.	¹⁰ De stem der edelen verstomde en hun tong kleefde aan hun gehemelte;	¹⁰ da die Stimme der Fürsten sich verkroch, und ihre Zunge an ihrem Gaumen klebte.
¹¹ Als een oor mij hoorde, prees het mij gelukkig; als een oog mij zag, getuigde het ten gunste van mij.	¹¹ Wanneer een oor mij hoorde, prees het mij gelukkig, en wanneer een oog mij zag, gaf het goede getuigenis van mij.	¹¹ Denn welches Ohr mich hörete, der preisete mich selig, und welches Auge mich sah, der rühmte mich.
¹² Want ik bevrijdde de ellendige die om hulp riep, en de wees die geen helper had.	¹² Want ik redde de ellendige die om hulp riep, de wees en hem die geen helper had;	¹² Denn ich errettete den Armen, der da schrie, und den Waisen, der keinen Helfer hatte.
¹³ De zegen van hem die verloren ging, kwam over mij; en het hart van de weduwe deed ik vrolijk zingen.	¹³ De zegenwens van wie dreigde onder te gaan, kwam op mij, en het hart der weduwe deed ik jubelen;	¹³ Der Segen des, der verderben sollte, kam über mich; und ich erfreuete das Herz der Witwe.
¹⁴ Ik bekleedde mij met gerechtigheid, en die bekleedde mij; mijn recht was als een mantel en een tulband.	¹⁴ Met gerechtigheid bekleedde ik mij, en mijn recht bekleedde mij als mantel en hoofddoek;	¹⁴ Gerechtigkeit war mein Kleid, das ich anzog wie einen Rock; und mein Recht war mein fürstlicher Hut.
¹⁵ Voor de blinde was ik als ogen, en voor de kreupele was ik als voeten.	¹⁵ Tot ogen was ik voor de blinde, en tot voeten voor de kreupele;	¹⁵ Ich war des Blinden Auge und des Lahmen Füße.
¹⁶ Ik was een vader voor de armen, en de aanklacht die ik niet kende, onderzocht ik.	¹⁶ Een vader was ik voor de armen, en het rechtsgeding van mij onbekenden, onderzocht ik;	¹⁶ Ich war ein Vater der Armen; und welche Sache ich nicht wußte, die erforschete ich.
¹⁷ Ik brak de hoektanden van wie onrecht deed, en rukte de prooi uit zijn tanden.	¹⁷ Ik verbrijzelde het gebit van de verkeerde en rukte de prooi uit zijn tanden.	¹⁷ Ich zerbrach die Backenzähne des Ungerechten und riß den Raub aus seinen Zähnen.
¹⁸ Ik zei: Ik zal in mijn eigen nest de geest geven, en ik zal de dagen talrijk maken als het zand.	¹⁸ Ik dacht: Tegelijk met mijn nest zal ik de geest geven en mijn dagen vermeerderen als de feniks.	¹⁸ Ich gedachte: Ich will in meinem Nest ersterben und meiner Tage viel machen wie Sand.
¹⁹ Mijn wortel was uitgestrekt naar het water, en dauw overnachtte op mijn twijgen.	¹⁹ Mijn wortel was voor het water toegankelijk, en de dauw overnachtte op mijn takken.	¹⁹ Meine Saat ging auf am Wasser; und der Tau blieb über meiner Ernte.
²⁰ Mijn eer was steeds nieuw bij mij, en mijn boog vernieuwde zich in mijn hand.	²⁰ Mijn eer was altijd nieuw bij mij, en mijn boog verjongde zich in mijn hand.	²⁰ Meine HERRLIchkeit erneuerte sich immer an mir; und mein Bogen besserte sich in meiner Hand.
²¹ Zij luisterden naar mij, en wachtten, en zwegen om mijn raad te horen.	²¹ Men luisterde naar mij en wachtte af, men hoorde zwijgend naar mijn raad.	²¹ Man hörete mir zu, und schwiegen und warteten auf meinen Rat.
²² Na mijn woorden spraken zij niet opnieuw, en míjn woorden druppelden op hen neer.	²² Na mijn woord sprak niemand meer, en mijn rede druppelde op hen neder.	²² Nach meinen Worten redete niemand mehr; und meine Rede troff auf sie.
²³ Want zij wachtten op mij, zoals op de regen, en sperden hun mond open, zoals naar de late regen.	²³ Men wachtte op mij als op de regen, en opende de mond als naar voorjaarsregen.	²³ Sie warteten auf mich wie auf den Regen und sperreten ihren Mund auf als nach dem Abendregen.
²⁴ Lachte ik hun toe, zij geloofden het niet; en het licht van mijn aangezicht konden zij niet verdonkeren.	²⁴ Lachte ik hun toe, zij konden het nauwelijks geloven, maar de glans van mijn aangezicht konden zij niet verdonkeren.	²⁴ Wenn ich sie anlachte, wurden sie nicht zu kühn darauf, und das Licht meines Angesichts machte mich nicht geringer.
²⁵ Ik koos hun weg en zat aan het hoofd, en ik woonde als een koning onder de troepen, als iemand die treurenden troost.	²⁵ Verkoos ik hen te bezoeken, dan zat ik op de eerste plaats, ik troonde bij de schare als een koning, als een, die treurenden troost.	²⁵ Wenn ich zu ihrem Geschäfte wollte kommen, so mußte ich obenan sitzen und wohnete wie ein König unter Kriegsknechten, da ich tröstete, die Leid trugen.