Hispage :: Online Bibles :: Many translations in many languages

Job 14

© Herziene Statenvertaling	© NBG	© NBV 2021
¹ De mens, geboren uit een vrouw, is kort van dagen en verzadigd van onrust.	¹ De mens, uit een vrouw geboren, is kort van dagen en zat van onrust.	¹ Een mens, geboren uit een vrouw – kort zijn zijn dagen, doordrenkt van onrust.
² Als een bloem komt hij op en hij verwelkt; hij vlucht als een schaduw en houdt geen stand.	² Als een bloem ontluikt hij en verwelkt, als een schaduw vliedt hij heen en houdt geen stand.	² Als een bloem ontluikt hij en verwelkt, hij vlucht als een schaduw en houdt geen stand.
³ Ja, voor zo iemand doet U Uw ogen open, en U brengt mij met U in het gericht.	³ En op zulk een vestigt Gij nog uw oog; Gij daagt mij voor U in het gericht.	³ En op zo’n mens richt U uw blik; mij daagt U voor het gerecht?
⁴ Wie zal een reine geven uit een onreine? Niet één.	⁴ Komt ooit een reine uit een onreine? Niet een.	⁴ Kan een mens tot reinheid brengen wat onrein is? Nee, dat kan hij niet!
⁵ Als zijn dagen vastgesteld zijn, het getal van zijn maanden bij U bekend is, en U zijn grenzen bepaald hebt, die hij niet kan overschrijden,	⁵ Indien zijn dagen vastgesteld zijn, het getal zijner maanden bij U bepaald is, Gij zijn grenzen gesteld hebt, die hij niet zal overschrijden,	⁵ Als de dagen van de mens al vaststaan, als U het aantal maanden dat hij leeft bepaalt en de grens stelt die hij niet kan overschrijden,
⁶ wend Uw blik dan van hem af, zodat hij rust heeft en als een dagloner van zijn dag geniet.	⁶ Wend dan uw blik van hem af, opdat hij rust vinde, zodat hij als een dagloner behagen scheppe in zijn dag.	⁶ wend uw blik dan af en gun hem rust, zodat hij als een dagloner van zijn dag geniet.
⁷ Want voor een boom is er, als hij omgehakt wordt, nog hoop dat hij zich weer vernieuwt, en zijn jonge loten niet ophouden uit te lopen.	⁷ Want voor een boom blijft er nog hoop; wordt die omgehouwen, hij loopt weer uit, en zijn nieuwe scheuten blijven niet achterwege.	⁷ Voor een boom is er altijd hoop: als hij wordt omgehakt, loopt hij weer uit, er blijven nieuwe loten komen.
⁸ Al wordt zijn wortel in de aarde oud, en sterft zijn stronk in het stof,	⁸ Wanneer zijn wortel in de aarde veroudert en zijn tronk in de grond afsterft,	⁸ Al wordt zijn wortel in de aarde oud, al gaat zijn stronk dood in de grond,
⁹ bij het ruiken van water zal hij weer uitlopen, en maakt hij weer een twijg, zoals een plant.	⁹ Dan bot hij weer uit, zodra hij water ruikt, en schiet twijgen als een jonge plant.	⁹ zodra hij water ruikt, bot hij weer uit en vormt twijgen, als een jonge scheut.
¹⁰ Maar een man sterft en is krachteloos; als een mens de geest geeft, waar is hij dan?	¹⁰ Maar wanneer een man sterft, dan ligt hij krachteloos neer; geeft een mens de geest, waar is hij gebleven?	¹⁰ Maar een mens sterft en hij ligt terneer. Hij blaast zijn laatste adem uit – waar is hij dan?
¹¹ Het water loopt weg uit een meer, en een rivier verzandt en valt droog.	¹¹ Zoals water verdampt uit een meer en een rivier verloopt en uitdroogt,	¹¹ Water van de zee verdampt, beddingen van rivieren worden dor en droog.
¹² Zo gaat een mens liggen, en hij staat niet meer op. Totdat de hemel er niet meer is, zullen zij niet ontwaken of opgewekt worden uit hun slaap.	¹² Zo legt een mens zich neer en staat niet weer op; totdat de hemelen niet meer zijn, ontwaken zij niet en worden niet wakker uit hun slaap.	¹² Een mens gaat liggen en staat niet meer op. Zolang de hemel zal bestaan, ontwaakt hij niet, hij wordt niet uit zijn slaap gewekt.
¹³ Och, verstopte U mij maar in het graf, verborg U mij maar totdat Uw toorn zich afkeert; stelde U maar een grens voor mij vast en dacht U maar aan mij!	¹³ Och, of Gij mij in het dodenrijk wildet versteken, mij verbergen, totdat uw toorn geweken was; dat Gij mij een tijd steldet en dan weer aan mij dacht.	¹³ O, geef mij een schuilplaats in het dodenrijk en verberg me daar totdat uw woede is geluwd, stel een tijd vast en kijk dan weer naar mij om.
¹⁴ Als een man gestorven is, zal hij dan weer levend worden? Dan zou ik alle dagen van mijn strijd hopen, totdat er voor mij verandering zou komen.	¹⁴ Als een mens sterft, zou hij herleven? Dan zou ik hoop hebben al de dagen van mijn zware dienst, totdat mijn aflossing zou komen.	¹⁴ Als een mens sterft – kan hij dan herleven? Dan zou ik heel mijn tijd uitdienen, totdat ik werd afgelost.
¹⁵ U zou roepen, en ík zou U antwoorden, U zou verlangen naar het werk van Uw handen.	¹⁵ Gij zoudt roepen en ik zou U antwoorden, naar het maaksel uwer handen zoudt Gij verlangen.	¹⁵ U zou me roepen en ik zou antwoorden, U zou terugverlangen naar het werk van uw handen.
¹⁶ Maar nu telt U mijn voetstappen; U bewaart mij niet vanwege mijn zonde.	¹⁶ Dan zoudt Gij, al teldet Gij mijn schreden, geen zonde bij mij waarnemen,	¹⁶ U zou al mijn stappen tellen, maar geen acht slaan op mijn zonden.
¹⁷ Mijn overtreding is in een buidel verzegeld, en U houdt mijn ongerechtigheid bijeen.	¹⁷ Mijn overtreding zou in een buidel verzegeld zijn, en mijn ongerechtigheid zoudt Gij toepleisteren.	¹⁷ U zou mijn wandaad in een buidel weggesloten hebben, mijn fouten hebben toegedekt.
¹⁸ Zeker, een berg die valt, vergaat, en een rots wordt van zijn plaats gehaald.	¹⁸ Gelijk een ineenstortende berg in gruis valt, en een rots gerukt wordt uit haar plaats,	¹⁸ Maar een berg stort in en wordt vernietigd, een rots wordt van zijn plaats gesleurd,
¹⁹ Water vermaalt stenen, het stof van de aarde overdekt het gewas, dat vanzelf opkomt; zo doet U de hoop van de sterveling vergaan.	¹⁹ Het water stenen afslijpt, zijn stromen het stof der aarde wegspoelen, zo vernietigt Gij des mensen hoop.	¹⁹ water slijpt stenen tot stof, aarde wordt door regens weggespoeld. Zo doet U de hoop van de mens teniet.
²⁰ U overweldigt hem voor altijd, en hij gaat heen; U verandert zijn gezicht en stuurt hem weg.	²⁰ Gij overweldigt hem voor altijd en hij gaat heen, Gij verandert zijn gelaat en zendt hem weg.	²⁰ U overweldigt hem, hij gaat teloor; U vervormt zijn gezicht, U zendt hem weg.
²¹ Zijn kinderen krijgen aanzien en hij weet het niet; of zij worden veracht, en hij let niet op hen.	²¹ Zijn zonen mogen tot ere komen, maar hij weet het niet; of komen zij tot lage staat, hij bemerkt niets van hen.	²¹ Zijn zonen krijgen aanzien – hij weet het niet, zijn zonen gaat het slecht – hij merkt het niet.
²² Maar zijn vlees aan hem lijdt pijn; en zijn ziel binnen in hem rouwt.	²² Slechts over hemzelf lijdt zijn vlees smart, en zijn ziel treurt over hemzelf.	²² Zijn lichaam kent alleen maar pijn, zijn ziel treurt om hemzelf.’